मेरो जन्म धौलागिरि हिमालको काख, बाग्लुङ जिल्ला ओडारचौरमा भएको हो । खोला, नदी, हिमाल, पहाड, फाँट सबै समेटिएको मेरो गाउँ प्राकृतिक सुन्दरताले भरिपूर्ण छ ।

‘पन्ध्रौं चुली’ पुस्तकमा खिमलाल गौतमले माछापुच्छ्रेसँगको प्रेम जसरी वर्णन गर्नुभएको छ त्यसरी नै म धौलागिरिसँग गहिरो प्रेममा परेकी थिएँ ।

छिपछिपे मूलको पानी खाँदा होस् या पालेया वनबाट घाँसको भारी बोकेर चौतारीमा बिसाउँदा होस्, वनपाखामा स्याउला सोहोर्न जाँदा होस् या गाईभैंसी हेर्दा, ढोडेनी खोलामा पौडी खेल्न जाँदा होस् या बाग्लुङ कालिका दर्शन गर्दा जाँदा; धौलागिरि कतै न कतैबाट हरदम देखिइरहन्थ्यो, कालीगण्डकी सुसेलिरहन्थ्यो ।

अझ मामाघर ज्यामरुककोट जाँदा बाटोबाट देखिने पूर्ण धौलागिरि हिमशृंखलाले त हरेक पटक मोहनी लगाउँथ्यो । म धौलागिरिलाई हेरेर कहिल्यै थाक्दिनथें ।

उकाली–ओराली, घाँस–दाउरा गर्दागर्दै डाँडा, पाखा, हिमालसँग कहिले साइनो बस्यो पत्तै पाइनँ ।

प्राकृतिक सुन्दरतामा रमाउन कसलाई पो मन लाग्दैन होला र ? त्यसैले मौका मिलेसम्म घुम्न छुटाउँदिनथें । घुम्ने हुटहुटी मनमा छँदै थियो ।

श्रीमान्सँग ‘यो दशैंको बिदामा हामी तिलिचो ताल घुम्न जाउँ है’ भन्ने प्रस्ताव राखें । ‘तिलिचो मात्र जाने भए त जान्नँ थोरोङ ला पास नि गर्ने भए जाम न त, मेरो थोरोङ ला पास ह्याट्रिक नि हुन्छ’ हाँस्दै स्वीकृति दिनुभयो ।

त्यसपछि मैले तिलिचो र थोरोङ लाको बारेमा इन्टरनेटमा भेटिने सबै सामग्रीहरूको अध्ययन गरेर मेरो पहिलो ‘हाई अल्टिच्युड’ पदयात्राको लागि मनोबल उच्च बनाएँ ।

तिलिचो, नीलगिरि, खाङ्सार र मुक्तिनाथ हिमालको काखमा रहेको तिलिचो ताल विश्वकै सबभन्दा बढी उचाइमा रहेका तालहरूमध्ये एक रहेछ । तिलिचोलाई जसरी विश्वको सबैभन्दा उचाइमा रहेको ताल भनेर सामाजिक सञ्जाल, पत्रपत्रिकामा वर्णन गरिन्छ, चिली र अर्जेन्टिनाको सिमानामा रहेको ओजोस देल सालादो विश्वको सबैभन्दा उचाइमा रहेको ताल हो जुन समुद्री सतहबाट ६३९० मि. उचाइमा रहेछ ।